Akrabalarimin hicbir kotulugunu gormedim. Bayramdan bayrama ben ararsam eger konusuruz. 4 teyzemden sadece belcikada olan ile her zaman konusuruz. Digerleri ile, ben gidersem eger o zaman gorusuruz.
1 Tane de bacanagim var. Hayatim boyunca hep bana yardimci oldu. Kardesten gormedigimi onda gordum. Ben de onun icin elimden gelenin fazlasini yapmaya calisirim.
Sahsen, insanlardan beklentimi minimuma indirdim. Arayani arar sorarim, aramayanin cani sagolsun ve benden uzak olsun modundayim. Bu yasima kadar hep ben aradim, ilgilendim sonucta hep onlarin egolari tatmin oldu.
10 defa ben ariyorsam, sende 1 defa bari ara degil mi? Yas da artik 50 ye yaklasinca artik bu boyle devam etmemeli dedim.
Tum dost, arkadas ve aile fertleriyle arama bir mesafe koydum, kimine az kimine cok. Bana gore olmasi gereken de bu. Insan iliskileri eskisi gibi degil. O yuzden bizim karsi tarafa gosterdigimiz sayginin karsiligini alamadigimizda ister istemez bir hayal kirikligi yasiyoruz. Beklentilerimiz ne kadar az olursa, o kadar cok mutlu oluyoruz aslinda.
Alıntı ile Cevapla