Bugün büyük oğluma ditibe Kuran kursuna götürdüm. Daha ikinci dersi.

Öğlen namazına 20 dakika kala namaz kılınan bölüme gittim.

13-14-15 yaşlarında çocuklar mihrabın orada birbirleri ile boks yapıyorlar, birbirlerini tekmeliyorlar. Vaiz verelin kürsüde aklınca ezan testi yapıyorlar.

Belki 15 kişiydik. Kalabalıkda değil. Hiç büyükler var, hakkımızda ne düşünür, düşünen yok.

Aile terbiyesi maalesef alamamışlar.

Tuhafıma gitti.

Sonra oğlum geldi. Kapıdan içeri baktı. Beni görünce gülümsedi. Sevindi ve koşarak yanıma geldi.

İçimden bir ses dedi, daha belli olmaz 9 yaşında, ama anlatarak, göstererek, yeri gelip arkadaş olup şuana kadar terbiyesini verebilmişim.

Tabiki büyül konuşmamak ve asla ve asla başka anne babaları yadırgamamak lazım. Kimse çocuğunun kötü olmasını istemez. Bugün belki çoçuğum iyi, ama yarın ne olur bilemiyorum.

Ama ben çocukken öyle şeyleri büyüklerimin yanında yapmayı cesaret edemezdim.

Allah hepimizin çoluk çocuğunu korusun. Hiç bir zamanda benim çocuğum yapmaz dememek lazım.